“Het is beter voor ons allebei.” Dieper en dieper boorde jij die naalden in me. Verder en verder scheurde je mijn ziel doormidden. En erger, steeds erger, werden de kloven in mijn hart.
“Ik hoop wel dat we vrienden kunnen blijven.” Als prikkeldraad wikkelde het antwoord zich om mijn keel. Al kokhalzend kwam het eruit. “Nee.” Je hand die mijn tranen wegveegt. Ik zie de druppels op je huid branden, hoop dat ze je verslinden.
“Je bent wel echt een hele leuke en lieve meid hoor.” Je moet het gehoord hebben, die blik in je ogen toen ik dubbel klapte. Gebroken, ontploft, verdampt, verdwenen. Goed zo hoor, knap gedaan. Je hebt mijn hart gebroken en verdriet achtergelaten.
“Ga weg.” Zeggen mijn lippen, ze zijn koud, ijskoud.. “Ik kan je toch niet zo achterlaten?” “Doe je al, ga weg.”
Een zucht, die doodleuk weerkaatst. Je kust mijn voorhoofd en loopt weg. Zo’n pijn, doet je kus. Helse pijn. Maar het deert me niet. De zwaartekracht brengt me op de grond. En ik wacht. Dezelfde zwaartekracht vind nu ook mijn ogen en algauw is het donker. Ik tel, ja tel mijn ademhaling. In, uit.. In, uit… In… Uit… zou je spijt hebben als je merkt dat het licht me in zijn armen genomen heeft? Warm en teder, zoals het bij jou ook ooit voelde.
Lekker depri haha XD
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten